Δύο ήταν… φωνές, ψυχές, αστέρια… που ποτέ δε συναντήθηκαν. Μονάχα στέκονταν εκεί αντικριστά, σχεδόν δίπλα δίπλα. Ένα βήμα μόνο τα χώριζε!

Κάθε πρωί χλόμιαζαν και αδημονούσαν για να νυχτώσει για να ιδωθούν. Και τότε δάκρυζαν -μόνο δάκρυζαν. Τα πιο γυαλιστερά λαμπιόνια της ατράκτου! Κι αυτό δεν είχε αναβολή… γινόταν κάθε πρωί και κάθε βράδυ, με τον ίδιο φόβο και την ίδια λαχτάρα…

Γιατί ποτέ δεν υπερέβησαν αυτό το βήμα… αυτό το απαγορευτικό, υπερήφανο και αξιοπρεπές «εγώ» που τα πλημμύριζε για να μη χάσουν τη λάμψη τους! Μονάχα έκλαιγαν σιωπηλά, περιμένοντας μια ευχή που θα τα γείωνε μαζί σε κάποιαν άλλη ζωή.

Δε φαντάστηκαν, όμως, ότι μπρος στο φως της μέρας και του έρωτα και τα δύο άστρα την ίδια αμαρυγή κατείχαν!