Εκεί τριγυρνούσα με μία θλίψη που την ένιωθα σαν να διαχεόταν γύρω από το κεφάλι μου σα φωτοστέφανο. Θαμπό το φως, τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι μου σα μέγγενη. Εσύ εκεί, επέμενες να ρουφάς το στεφάνι γύρω από τα μαλλιά και το λαιμό μου και να μου υπενθυμίζεις την ελπίδα. Σαν κάποιος διάολος, σαν κάποιος Θεός να σε τοποθέτησε να υπάρχεις δίπλα μου για να υπάρχω.

Τώρα το φωτοστέφανο απομακρύνθηκε από το σώμα μου και τα μαλλιά έχουν μακρύνει. Το δυσοίωνο εγκατέλειψε και μεταφέρθηκε στον ουρανό. Τώρα σεργιανίζω ανέγγιχτες ευτυχείς πολιτείες και πίνω δροσερό νερό στο όνομα μας. Τοπογράφω και πάλι από την αρχή το σώμα και το χώρο ολόγυρα μου. Είσαι ευτυχισμένη κι εγώ δε φορώ πλέον το θαμπό φωτοστέφανο.