Η ξαφνική μπόρα μόλις είχε σταματήσει. Δέκα λεπτά μόνο ήταν αρκετά να πλημμυρίσουν δρόμοι και πλατείες. Άνοιξε βιαστικά την πόρτα και μπήκε μέσα, ενώ έπαιζε το "Petite fleur" σε μια διασκευή.

Καθώς πέρασε από δίπλα μου, σταγόνες, από το κίτρινο αδιάβροχο που φορούσε, έπεσαν πάνω στο χειρόγραφο αλλοιώνοντας δύο λέξεις... το «ακόμα» και το «χθες»...

Έκατσε στο μικρό στρογγυλό τραπέζι δίπλα στη βιβλιοθήκη. Κοιτούσε γύρω της με βλέμμα παιδικό και αφελές, μια αθωότητα σκέψης που ήταν κρυμμένη, ένα χαμόγελο ζεστό, διακριτικό.

Τα δάχτυλά της, σαν πόδια αράχνης, είχαν αγκαλιάσει το φλιτζάνι, χόρευαν πάνω στην πορσελάνη. Σήκωσε το βλέμμα της κι ο χρόνος σταμάτησε. Πόσο ήθελα να φιλήσω ένα ένα αυτά τα ακροδάχτυλά... εκδήλωση λατρείας...

Τελευταία γουλιά από τον πικρό καφέ μου.