Η Λώρα έμεινε ακίνητη και ένιωσε ένα ρίγος που της ανασήκωσε τη ραχοκοκαλιά. Αφουγκραζόταν κάθε ήχο όσο πιο προσεκτικά μπορούσε, αγνοώντας την αδύναμη ακοή της. Με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, παιδευόταν με υπολογισμούς που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα χρειαστεί.

«Λοιπόν, μία, το αυτοκίνητο, όταν πέρασα το δρόμο χωρίς να ελέγξω. Δύο, στην πορεία, που με ποδοπάτησαν. Τρεις, ο καρκίνος. Τέσσερεις, όταν έπεσε πάνω μου το μηχανάκι. Πέντε, όταν ο γείτονας μου έφερε το φτυάρι στο κεφάλι. Έξι, τα χαλασμένα ψάρια.» Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία. Ήταν ώρα να φερθεί ώριμα και συνετά. Τέρμα οι τσακωμοί με τις συμμορίες και το χουχούλιασμα μέσα σε ζεστές μηχανές.

Νιαούρισε και πήδηξε από τη σκεπή. Καθώς προσγειωνόταν όρθια γουργούρισε «Μια ζωή την έχουμε. Πλέον.»