Το πρόβλημα μαζί της ήταν ότι όντας νηφάλια, δεν άντεχε την πραγματικότητα. Μοιραία, με συνήγορο το οινόπνευμα, είχε πάρει διαζύγιο μαζί της.

«Θηλυκό Ορέστη Μακρή» την περιπαίζαμε, εξαιτίας του αείμνηστου ηθοποιού που είχε γίνει θρύλος, υποδυόμενος τον μέθυσο.

Γάντι της πήγαινε το παρανόμι. Ήταν μονίμως διαλυμένη μέσα στο αλκοόλ. Άρχιζε τα πρωινά της με ηδύποτα. Συνέχιζε με αποστάγματα. Ως το βράδυ, ήταν σκνίπα. Αυτή ήταν η ζωή της.

Ο Θεός να τη συχωρέσει, αλλά περισσότερο να συχωρέσει εμάς τους υπόλοιπους· όσο ζούσε τη χλευάζαμε, αντί για να σκύψουμε από πάνω της, ν’ αφουγκραστούμε τις ευαισθησίες της. Τα σκόρπια της χειρόγραφα που τυχαία είχαμε ανακαλύψει στο σεντούκι της μετά τον πρόωρο θάνατό της, μας είχαν ανοίξει τα μάτια, μα ήταν πια αργά...