Στέκει μπρος στη πόρτα και κοιτάει. Χρόνια τώρα ψάχνει το κλειδί να την ανοίξει. Ταξίδια μακρινά, σπουδαίες γνωριμίες. Μάταια. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να βοηθήσει. Περιμένει, επιμένει, ελπίζει, θυμώνει. Χτυπάει με μανία το κούφιο ξύλο μήπως καταφέρει να το σπάσει.

Είναι εύκολο νόμιζε στην αρχή. Τώρα ξέρει. Στην ύστατη στιγμή απελπισίας, ένα βήμα πριν βυθιστεί στο τίποτα ανοίγει ξάφνου ο ουρανός και ξεχύνονται κάθε λογής κλειδιά. Μικρά, μεγάλα, παλιά, φθαρμένα, χρυσά. Γιατί τώρα σκέφτεται; Έτσι έρχονται οι ευκαιρίες. Ξαφνικά, μαγικά. Που να ξέρει ποιο κάνει; Ένα ένα τα ελέγχει και λίγο πριν φτάσει στο τελευταίο το βρίσκει.

Η κλειδαριά περιστρέφεται, η πόρτα ανοίγει και τι να δει. Τον εαυτό του να του χαμογελάει. Παράξενο δεν είναι; Η πόρτα έγγραφε ευτυχία.