Χαμογέλασε όπως κάποιος που αναρρώνει από θλίψη. Όχι ακριβώς χαμόγελο. Σηκώθηκε από τη θέση της. Φόρεσε τα γάντια και τον σκούφο της. Κούμπωσε το παλτό της. Έκανε κρύο έξω. Και μέσα το ίδιο. Στο τζάκι είχαν μείνει μόνο στάχτες. Εκείνος, ένας άνθρωπος ηττημένος. Κρατούσε το πρόσωπό του στις μεγάλες παλάμες του. Τα μάτια του χαμηλά.

«Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ», του είπε κλείνοντας πίσω της την πόρτα.

Ήξερε πως έλεγε ψέματα. Κι εκείνος το ήξερε, μα δεν θα την ξεχνούσε. Ποτέ. Κυρίως αυτό το όχι ακριβώς χαμόγελό της, όπως κάποιου που αναρρώνει από θλίψη. Το χτύπημα στην πόρτα τον τάραξε. Πετάχτηκε όρθιος. «Μήπως γύρισε;» Έτρεξε ν’ ανοίξει. Τρία πιτσιρίκια. Κόκκινα μάγουλα. Μύτες που τρέχανε. Τρία ζευγάρια ζωηρά μάτια.

«Να τα πούμε;»