-Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω όσα μου έλεγες. Είχες δίκιο, μέρα με τη μέρα νιώθω όλο και πιο αδύναμη. Νομίζω πως…

-Πως;

-Δεν αντέχω άλλο εδώ...

-Φύγε μακριά του, ήρθε η ώρα αγαπημένη μου.

-Μα η θέση μου υποτίθεται πως είναι δίπλα του…

-Εννοείς από κάτω του, σκλάβα των επιθυμιών του!

-Κι αν έτσι είναι γραφτό να είναι τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο; Όσο κι αν σε αγαπώ, Λίλιθ, δε μπορώ να αλλάξω τα γεγραμμένα.

-Μπορείς, αν θέλεις να ζήσουμε ελεύθερες! Μαζί ξέρεις ότι μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, υπάρχει ακόμα χρόνος! Να θυμάσαι: δεν είσαι μόνη σου.

Κι αμέσως εξαφανίζεται απ’ τον Κήπο. Η Εύα μένει ακίνητη για λίγο, γυρνάει και κοιτάει πίσω της. «Ελπίζω να με συγχωρέσεις, Αδάμ…»