Η Άρια φόρεσε το μενταγιόν της και ανέβηκε στο κατάλευκο άλογο. «Τα ξωτικά είναι γενναία», θυμόταν τα λόγια της Γκαλάντριελ, «θα επιστρέψεις και τότε το δαχτυλίδι Νένυα θα είναι δικό σου».

Το πεδίο της μάχης κι ό,τι αγαπούσε την περίμεναν. Κάλπασε γρήγορα, χωρίς διακοπή ως τη Μέση Γη. Από ψηλά την είδε να καίγεται. Ένα δάκρυ θλίψης και φόβου έπεσε στο μάγουλο καθώς ορμούσε στη μάχη. Τα ορκ βλέποντας ότι ήταν γυναίκα έπεφταν με λύσσα, δίχως τύχη όμως, στο σπαθί της. Με κάθε μαχαιριά, κι ένα βλέμμα της τον έψαχνε.

- Έλγουε..

Τον είδε. Έσκυψε δίπλα του. Αίματα, δάκρυα, φιλί, τελευταία αναπνοή. Έφυγε… Του ‘κλεισε τα μάτια, η μάχη συνεχιζόταν. Έπρεπε. Ένα αντίο, μια υπόσχεση.

- Galu.. Na lû e-govaned 'wîn..