Το στέρνο της έχασκε όλο έκπληξη, καθώς αφαιρούσα την καρδιά. Την τοποθέτησα στο βάζο με τη φορμόλη.

«Πρέπει να μπει στο ψυγείο τώρα.»

Είχα προσλάβει το Βασίλη δύο μέρες πριν. Ήταν νεαρός, παράταιρος με ένα γραφείο κηδειών, αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι θα κάλυπτε τις ανάγκες μας και θα ήταν εχέμυθος. Ανοιχτόχρωμος και ροδαλός, πιο εύσωμος απ’ το κανονικό, ήταν μια νεανική εκδοχή του Μπένι Χιλ.

Ο Βασίλης πήρε το βάζο με την ετικέτα «Γοργογιάννη Όλγα, 83» και άνοιξε το μικρό ψυγείο στα δεξιά του. Στο μεσαίο ράφι υπήρχαν άλλα 7-8 βάζα παρόμοιου μεγέθους και περιεχομένου. Στην πόρτα, ένα άδειο βάζο έστεκε μόνο του. Μόλις που πρόλαβε να διαβάσει την ετικέτα, πριν τυλίξω το σύρμα στο λαιμό του: «Σιάνος Βασίλειος, 23».