Αγαπητέ νεότερε εαυτέ.

Πλέον συνειδητοποίησα πως το μυαλό σου ήταν αλυσοδεμένο από ανασφάλειες, ενοχές, θλίψη και φοβίες. Οδυνηρά συναισθήματα που σε ταλαιπωρούσαν από νήπιο, τότε που οι αυταρχικοί γονείς πάσχιζαν με φωνές, και βία, να σε κάνουν «σωστό άνθρωπο». Το πληγωμένο παιδί, κρυμμένο μέσα σου, δεν σου επέτρεπε να ολοκληρωθείς ως προσωπικότητα.

Βολόδερνες έρμαιο της θέλησης των άλλων, θάβοντας τα όνειρά σου, κάνοντας μύριους συμβιβασμούς. Προσπαθούσες να ευχαριστείς τους πάντες, ευελπιστώντας να σε αποδεχτούν. Άργησες να μελετήσεις τους φόβους σου, τη συμπεριφορά σου, τα τραύματά σου, ώστε να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να καταλάβεις πως έχεις δικαίωμα να ορίζεις τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς και όχι όπως σου υπαγορεύουν. Και να που τώρα, εγώ κι εσύ είμαστε τόσο διαφορετικοί.