Κατέβηκε από το γραφείο ο διευθυντής και μας έβαλε σε σειρά πιάνοντας μας από τα μπράτσα χωρίς να νοιαστεί για την τάξη που πήγαινε ο καθένας ούτε για το ύψος του. Πόσο μάλλον για το τι εσώρουχο φορούσε. Τις τελευταίες μέρες σκάβαμε στην αυλή του σχολείου φορώντας μόνο εσώρουχα και παπούτσια. Κι αυτό για να ‘μαστε ευπαρουσίαστοι και καθαροί στο μάθημα.

Ήμασταν δεκατρείς στην σειρά και τραβώντας τις άγγουρες ασχημάτιστες φαβορίτες, το τριχωτό μπροστά από τα αυτιά, στους κροτάφους, μας κρατούσε μέχρι τα παπουτσωμένα πόδια μας να αιωρούνται πάνω από το χώμα για αρκετά δευτερόλεπτα. Ούρλιαζαν αυτοί που προηγούνταν και οι υπόλοιποι κλαίγαμε και τρέμαμε από φόβο. Η φαντασία στην τιμωρία. Μας κοίταγε ψυχρός στα μάτια. Μετά κούρεμα με την ψιλή.