Είδα ένα όνειρο.

Εσύ κι εγώ σ’ ένα δωμάτιο. Μισόκλειστα παντζούρια, μισοσκόταδο…

Σε βλέπω.

Άυλη, αόρατη. Ορατή, όμως, στα δικά μου μάτια.

Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με κατακλύζει. Αστραπιαία αποκτά ύλη. Γίνεται μια μάζα που σπινθηροβολεί φως.

Χάνεται.

Μια γλυκιά γαλήνη αγκαλιάζει τα νοητά κορμιά μας, την αφήνουμε να μας διαπεράσει.

Ανοίγω τα παντζούρια, το φως ξεχύνεται στο δωμάτιο.

Αυτό ψάχνει πάντα η ψυχή, νεότερη ή παλιότερη. Φως… και αποδοχή.

Η αποδοχή ήταν για σένα η εξιλέωση.

Η αποδοχή ήταν για μένα η επικρότηση.

Σε κλειδώνω για πάντα εκεί που ανήκεις, περικυκλωμένη από ασφάλεια κι αγάπη.

Σου γνέφω πως φεύγω.

Γυρίζω την πλάτη, βγαίνω απ’ το δωμάτιο, κλειδώνω.

Κοιτάζω τα κλειδιά που κρατώ στο χέρι, τα διακοσμεί ένα μπρελόκ σε σχήμα καρδιάς.