Πάντα υπήρχε ένα βάζο με γλυκό κυδώνι στην σερβάντα. Σαν αυτές τις αναμνήσεις που είναι φυλαγμένες μέσα στην καρδιά μας.

Το άρωμά του ήταν ιδιαίτερο βγαλμένο από ανοιξιάτικους κήπους. Το χρώμα του παραμυθένιο σαν παιδική ζωγραφιά γεμάτο πολύχρωμες πεταλούδες που έπαιζαν με τις ακτίνες του ήλιου. Η γεύση του σε ταξίδευε σε κόσμους γεμάτους αγάπη, τους οποίους δεν ήθελες ποτέ να αποχωριστείς. Η γιαγιά μου πάντα έλεγε πως ήταν μαγικό, γιατί μια κουταλιά του ήταν αρκετή για να σε κάνει να κερδίσεις όλους τους κακούς δράκους που θα πολιορκούσαν την ζωή σου.

Σήμερα που το έχω περισσότερη ανάγκη από ποτέ δεν το έχω, γιατί αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν ένα συστατικό που δεν υπάρχει πια. Η αγάπη της γιαγιάς μου.