Τον είδε να κατεβαίνει το λόφο. Ήταν μια όαση στη μοναξιά της, ένα απρόσμενο καλοκαιρινό πρωινό, μια ηλιαχτίδα που φώτιζε χωρίς φως, ένα παράθυρο χωρίς κάγκελα, μια γλώσσα που μιλούσαν όλοι οι άνθρωποι, ένα πουλί χωρίς φωνή. Ήταν αυτός.

Μοναχικός ικέτης των εκστατικών μορφών ζωής, των άυλων διαπραγματεύσεων του κόσμου με τον εαυτό του, συζητητής των ουράνιων κόσμων, παιδί που δεν καταλαβαίνει πώς βρέθηκε από την άλλη πλευρά, εκεί που οι φωνές μοιάζουν με μοίρες ανεξίτηλες που αναπαύονται στα μεταξωτά σεντόνια του κόσμου κυνηγώντας με τη φαντασία τους η μία την άλλη. Τώρα, βουβό κυπαρίσσι, αναμασά στο πυκνό φύλλωμά του τις τελευταίες στιγμές ενός κόσμου που παρήλθε ανεπιστρεπτί κρατώντας στα χέρια του το ύστατο δάκρυ του, το απονενοημένο διάβημα του πυρός.