Καθώς το μέταλλο έσκιζε τον πάγο, η Αλίνα το μόνο που άκουγε ήταν φωνές και χειροκροτήματα ώσπου έπειτα από λίγο σταμάτησαν. Μια απαλή μουσική έφτανε τώρα στ’ αυτιά της καθώς έπαιρνε την θέση της στην παγοπίστα.

Στη λευκή, κεντημένη με πούλιες, στολή της αντανακλούσε το φως των προβολέων ενώ χόρευε. Τα μαλλιά της τραβηγμένα σε ένα πλούσιο ψηλό κότσο, έκαναν τα μάτια της να φαίνονται ακόμη μεγαλύτερα. Όσο και αν τα χείλη της πάλευαν να χαμογελάσουν, τα τεράστια γαλάζια μάτια της πρόδιδαν την αγωνία.

Έτοιμη για το τελευταίο μεγάλο άλμα, τα λόγια του γιατρού απασχολούσαν έντονα τις σκέψεις της. «Αν τραυματίσεις ξανά τον γοφό σου, οι ελπίδες να φορέσεις παγοπέδιλα, θα είναι ελάχιστες». Γλιστρώντας στον πάγο, ψιθύρισε δύο λέξεις «τριπλό άξελ».