Όταν ποθείς την ελευθερία μετατρέπεις τα χέρια σου σε φτερά. Φτάνεις στο ψηλότερο βουνό του μυαλού σου, κοιτάς το απέραντο, παίρνεις τρεις ανάσες και πέφτεις. Και συνεχίζεις. Μέχρι να πλησιάσει η στιγμή της σύγκρουσης.

Τότε το παίρνεις απόφαση. Ανοίγεις τα χέρια σου και παλεύεις να φτάσεις ψηλά. Σαν θάλασσα που εσύ έχεις φτάσει στον πάτο αλλά το οξυγόνο σου τελειώνει. Θες να φτάσεις στην επιφάνεια, θες αέρα. Εκεί υπάρχουν σειρήνες. Παλεύουν να σε κρατήσουν στον πάτο. Ξεσκίζουν την σάρκα σου. Μαζί με το δέρμα, μένουν πίσω και κομμάτια του εαυτού σου.

Εσύ όμως επιλέγεις ποια να μείνουν στον αφιλόξενο υγρότοπο του νου σου. Γιατί σε βαραίνουν και σε κρατάνε πίσω. Πονάς αλλά τα αφήνεις. Μέχρι να πάρεις αυτήν την πολυπόθητη αναπνοή.