Μα πως γεννιέται ο έρωτας; Μια στιγμή αρκεί. Κι ήταν αυτή που σε αντίκρισα στην απέναντι διάβαση περιμένοντας το φανάρι. Σήκωσες τα μάτια σου και με κοίταξες. Το ξέρω πως δεν σου επιτρεπόταν. Στα μέρη σου τα περισσότερα δεν σου επιτρέπονται.

Ήμουν αρκετά τυχερός που το έκανες. Δύο σμαραγδένιες χάντρες κάτω από πυκνά καλοφτιαγμένα φρύδια με συνάντησαν. Ήταν τόσο διάφανες, όσο και η ψυχή σου. Μια καθαρή ψυχή που δεν χρειαζόταν συστάσεις. Εγκλωβίστηκα. Ήμουν δικός σου, μόνο γιατί με κοίταξες με αυτά τα μάτια.

Μπορούσα να με φανταστώ να κινδυνεύω για σένα. Αυτό είναι έρωτας. Ένα βλέμμα που σου γεμίζει το είναι. Το δικό σου βλέμμα. Σε λίγο θα χαθείς και όμως ήσουν απέναντι για μια στιγμή και αυτή ήταν αρκετή.