Πριν καν δω φως, τα έβλεπα όλα ασπρόμαυρα. Δεν ήξερα που βρισκόμουν και όμως αισθανόμουν ασφάλεια. Κάποιες στιγμές ένιωθα ένα τρυφερό χάδι και αφηνόμουν στο άγνωστο. Άλλες ένιωθα μοναξιά και χτυπιόμουν μέχρι να ακουστώ. Άκουγα φωνές ήσυχες ή με ένταση, με άφηναν αδιάφορο ή με ανησυχούσαν. Εκεί αισθανόμουν ο εαυτός μου δεν είχα τίποτα να αποδείξω.

Ο μόνος μου φόβος να αποχωριστώ αυτό το μέρος. Ένιωθα απροετοίμαστος για την συνέχεια. Και όμως ζούσα πριν καν γεννηθώ. Όταν ήρθε η ώρα αναρωτιόμουν τι θα γινόμουν; Φως και φασαρία, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τότε έβγαλα για πρώτη φορά όλη τη δύναμη που καιρό καλλιεργούσα. Για πρώτη φορά έκλαψα, γεμάτος παράπονο γιατί με έβγαλαν από το χώρο μου και με έριξαν στα βαθιά… στη ζωή!